سابقه و هدف: نانوذرات مغناطیسی، بعد از پوشش دهی، خاصیت اشباع مغناطیسی و در نتیجه قابلیت جذب آهنربایی در فرآیند جداسازی کاهش می یابد. در این مقاله پوشش دهی نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن با ضخامت بسیار نازکی از پوشش سیلیکا بررسی شده است که علاوه بر پایدارشدن نانوذرات از خاصیت مغناطیسی آن ها نیز کاسته نمی شود.مواد و روش ها: این فرآیند با استفاده از ماده شیمیایی تترا اتوکسی سیلان انجام می شود. نانو ذرات مغناطیسی مگنتیت با پوشش سیلیکونی به وسیله روش هم رسوبی سنتز می شود و توسط دستگاه های طیف سنجی مادون قرمز، میکروسکوپ الکترونی روبشی، پراش اشعه ایکس و مغناطیس سنج ارتعاشی مشخصه یابی می شود.یافته ها: طیف سنجی مادون قرمز (FTIR) و پراش اشعه ایکس (XRD) گروه های عاملی سیلیکا را برروی نانو ذرات نشان می دهد. اندازه ذرات با توجه به تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) تقریبا 40 نانو متر است. عدم کاهش خاصیت مغناطیسی در قبل و بعد از پوشش دهی با مغناطیس سنج ارتعاشی (VSM) تایید شد. بحث: این مطالعه نشان داد که می توان برای کاربردهایی بر مبنای خاصیت مغناطیسی، از نانو ذرات مغناطیسی پایدارشده با پوشش سلیکونی استفاده کرد که خاصیت مغناطیسی خود را حفظ نموده اند.نتیجه گیری: در این مقاله روشی پیشنهاد شده است که بر مبنای آن، با کاهش ضخامت پوسته سیلیکونی از میزان اشباع مغناطیسی نانو ذره هسته – پوسته در مقایسه با هسته مغناطیسی نانو ذره کاسته نشده است. بنابراین با وجود حفاظت از هسته با یک پوشش پایدار و زیست سازگار، قدرت جداسازی نانو سامانه در میدان مغناطیسی معین، بدون تغییر باقی مانده است.

زمینه و هدف: جابجایی دیسک یکی از شایع ترین اختلالات مفصل گیجگاهی فکی است و (MRI) MAGNETIC Resonance Imaging استاندارد طلایی در تشخیص آن می باشد. این اختلال می تواند تغییراتی در شدت سیگنال تصاویر MR به وجود آورد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین شدت نسبی سیگنال تصاویر MR در بافت رترودیسکال و عضله تریگوئید خارجی با انواع جابجایی قدامی دیسک و نیز Flattening سر کندیل در بیماران مبتلا به (TMD) Temporomandibular Disorder بود.روش بررسی: در این مطالعه که از نوع گذشته نگر می باشد، 31 تصویر MR بیماران مبتلا به جابجایی قدامی دیسک بررسی شد. پس از اندازه گیری شدت نسبی سیگنال در سه ناحیه بافت رترودیسکال، سر فوقانی و سر تحتانی عضله تریگوئید خارجی، ارتباط میان شدت نسبی سیگنال با نوع جابجایی قدامی دیسک توسط آزمون Repeated Measured ANOVA ارزیابی و در هر کدام از 3 فضای مذکور از آنالیز T-test جهت مقایسه گروه دارای Condyle Flattening و گروه فاقد آن استفاده شد.یافته ها: در این تحقیق رابطه میان شدت نسبی سیگنال تصاویر MR با نوع جابه جایی قدامی دیسک در ناحیه رترودیسکال، در محل سر فوقانی عضله تریگوئید خارجی و در محل سر تحتانی عضله تریگوئید خارجی معنی دار نشد (P=0.3). همچنین ارتباط معنی دار آماری میان شدت نسبی سیگنال تصاویر MR و Flattening سر کندیل در بافت رترودیسکال، در سر فوقانی عضله تریگوئید خارجی و در سر تحتانی عضله تریگوئید خارجی یافت نشد (0.05<P).نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه، بیانگر آن است که احتمالا شدت نسبی سیگنال تصاویر MR در بافت رترودیسکال و دو سر عضله تریگوئید خارجی پیش بینی کننده خوبی برای نوع جابجایی قدامی دیسک و وجود یا عدم وجود Flattening سر کندیل نیست و به نظر نمی رسد که بتوان از آن به عنوان یک علامت تشخیصی در پیشرفت TMD استفاده کرد.

در این پژوهش نان و ذرات (x=0, 0.03, 0.10, 0.15)Bi1-xLa0.15OxFeO3، با استفاده از اسید تارتاریک به روش سل-ژل تهیه شدند.این مواد دارای شبکه پروسکایت (ABO3) می باشند. در شبکه پروسکایت، برخی اعوجاج ها می تواند زاویه  B-O-Bرا تغییر دهد و بنابراین بر ویژگی های مغناطیسی و الکتریکی این شبکه اثر بگذارد. بررس یهای ساختاری الگوی پراش پرتو ایکس توسط نرم افزار FuIIPRUF برای نمونه های x=0.1 و x=0.15 صورت گرفت و تغییر ساختار را از لوزی رخ (رمبوهدرال) به شبه مکعبی (ارتورمبیک) نشان داد. نتایج آنالیز VSM گرفته شده از تمام نمونه ها بیان داشت که با افزایش درصد آلاییدگی، مغناطش پسماند و مغناطش ماکزیمم نمونه ها کاهش می یابد.